Ik heb de afgelopen jaren veel gesprekken gevoerd met oudste dochters. Er valt me iets op. Over een ding zijn zij het unaniem eens ze verlangen naar rust in hun hoofd.
Oudste dochters zitten veel in hun hoofd. Zij kunnen helemaal verzanden in hun gedachten. Voelen is een lastig thema voor de oudste dochter. Door de jaren heen zijn zij de connectie met hun lichaam kwijtgeraakt.
Met een zucht bekijk jij je ellenlange to-do-lijst. Op dat moment besluit je om geen extra taken meer op je te nemen. Hier wil je echt vanaf.
Maar dan wordt er gevraagd wie deze taak op zich wil nemen. Jij wilt antwoorden, maar je beseft je op dat moment dat je had voorgenomen om geen extra taken op je te nemen. Je gaat letterlijk op je handen zitten om te voorkomen dat je reageert.
Het blijft stil. Men kijkt elkaar aan. Je hebt het gevoel dat jij aangekeken wordt. Het voelt ongemakkelijk. Jij moet echt je best doen om je mond dicht te houden. En ondertussen poppen er allerlei gedachten in je op. Van ‘het is belangrijk’ tot ‘ik wil niet dat degene die het vraagt ermee blijft zitten’.
Ik doe het wel
Jij voelt je verantwoordelijk voor iedereen en alles, wanneer jij iets doet, dan doe jij het goed. Afspraak is afspraak, als de ander blij is dan ben jij dat ook, de lat ligt hoog, men weet dat ze op jou kunnen rekenen en hulp vragen vind jij lastig. Herkenbaar? Dan nodig ik je uit om verder te lezen. De kans is namelijk groot dat jij een oudste dochter bent.
